Je kent het vast. Je scrollt door je filmrol en ziet duizenden foto’s: je kinderen aan het spelen, een verjaardagsfeestje, een middag op het strand. Maar waar ben jij eigenlijk? Vaak ben je degene die de foto’s maakt. Niet degene die erop staat. En dat is geen toeval. Het is een patroon. En het heeft impact.
Onzichtbaarheid in beeld is geen kleinigheid
Veel moeders verdwijnen ongemerkt uit hun eigen gezinsverhaal. Niet omdat ze dat willen, maar omdat het gebeurt. Omdat ze altijd bezig zijn. Omdat er geen tijd is. Of omdat ze denken: “Ik hoef er niet op, het gaat om de kinderen.”
Maar wat als we het omdraaien? Wat als jij óók gezien mag worden? Niet omdat je haar goed zit of je huis opgeruimd is, maar omdat jij de spil bent van het verhaal. Omdat jouw aanwezigheid ertoe doet. Nu. En later.
De 3 redenen waarom moeders zelden in beeld zijn
1. We zijn altijd aan het zorgen
Je bent de organisator, verzorger, trooster, fotograaf. Je handen zijn vol. Dus sta je letterlijk en figuurlijk niet stil. Laat staan dat je jezelf positioneert voor de camera.
2. We voelen ons niet ‘klaar’ om op de foto te gaan
“Ik moet eerst slapen/in de zon zijn/mijn haar wassen/een trui zonder vlekken aantrekken.” Herkenbaar? Veel moeders stellen zichtbaarheid uit tot het perfect voelt. Maar dat moment komt zelden. En intussen glippen de jaren voorbij.
3. We zijn het niet gewend om ruimte in te nemen
Generaties lang is ons geleerd om te zorgen voor anderen, niet om zelf in beeld te staan. Zichtbaarheid voelt vaak ongemakkelijk. Maar ongemak is niet hetzelfde als onjuist.
Wat er gebeurt als moeders wél zichtbaar worden
Wanneer jij wél op de foto staat, gebeurt er iets. Niet alleen voor jou, maar ook voor je kinderen. Ze zien later niet alleen hun jeugd, maar ook jouw liefde. Jouw blik. Jouw aanwezigheid. Jij hoort bij het verhaal – niet alleen als fotograaf, maar als hoofdrolspeler.
In mijn werk als documentaire gezinsfotograaf en founder van de Memory Making Community zie ik het keer op keer: hoe moeders opbloeien wanneer ze zichzelf terugzien. Niet als figurant. Maar als mens, vrouw, moeder. Echt en krachtig.
Mijn kantelpunt: de diagnose die alles veranderde
Toen mijn kind ziek werd, verschoof mijn blik op tijd. We kregen de zwaarste diagnose die je kunt krijgen: “je kind wordt niet meer beter. Jullie hebben niet veel tijd meer samen.” Toen we een klein beetje waren bekomen van die klap, begon ik me af te vragen wat er zou overblijven van onze Imre als hij er niet meer was. Ik ging foto’s kijken. En pas toen realiseerde ik me dat ik er bijna nooit op stond. Geen beelden van mij die voor hem zorgde, met hem speelde, bij hem was. Alleen wat selfies, vluchtige momentjes.
Logisch natuurlijk. Ik ben fotograaf. “Ik kan dit beter dan mijn man, laat mij het maar doen”. En daar zat ik, zonder foto’s. Zonder tastbaar bewijs dat ik ooit Imres moeder was geweest.
Gelukkig hadden we nog tijd. En die tijd heb ik benut. Ik ben bewust op beeld gaan verschijnen. Niet voor de buitenwereld, maar voor ons. Voor hem. Voor onze meiden. Voor mij.
Ik ben zó dankbaar dat ik dat heb gedaan. Want die foto’s zijn nu onbetaalbaar. Ze zijn bewijs van onze liefde. En sindsdien weet ik: dit gun ik iedere moeder. Dit is mijn missie geworden: meer moeders op de foto, midden in hun verhaal.
Jij verdient een plek in beeld
In de Memory Making Community help ik moeders om bewuster foto’s te maken – en om zelf zichtbaar te zijn. Niet pas als het ‘perfect’ is, maar juist als het echt is. Want jij hoort erbij. Jij bént het verhaal.
⭢️ Lees meer over de community en ontdek hoe jij jouw plek op beeld terugwint.
Laat je kinderen later niet alleen zien wat er was, maar ook wie jij was.